Atlas Ryb

TopGears

Aloza

Gatunek ten wyglądem i cechami zewnętrznymi bardzo przypomina parposza. Dostrzegalną różnicą jest to, że za pokrywą skrzelową , na obu bokach ciała widoczna jest tylko jedna lub najwyżej 3-4 dość duże ciemne plamy. Na linii brzucha, od tylnej krawędzi pokryw skrzelowych do nasady płetw brzusznych, znajduje się od 19 do 22 ostrych łusek kilowych, a dalej od końca nasady płetw brzusznych do początku płetwy odbytowej 15 takich łusek. Aloza dorasta do długości 40 - 50 cm i osiąga ciężar nawet do 4 kg. Jest rybą wędrowną , wiosną wędruje ona z morza w ujścia większych rzek, gdzie od maja do czerwca samica w czasie tarła składa od100000 do 200000 jaj. Dorosłe osobniki niezwłocznie po odbyciu tarła spływają na żerowiska morskie. Aloza żywi się drobnymi zwierzętami wodnymi, podstawę jej pokarmu stanowi plankton. występuje ona w wodach morskich Europy od południowych wybrzeży Morza Czarnego, w całym Morzu Śródziemnym aż do Norwegi i nielicznie w Bałtyku. U nas są łowione tylko pojedyncze osobniki alozy.

Amur

Ciało wrzecionowate, o małej, tępo zakończonej głowie. Linia boczna przebiega wyraźnie lekkim łukiem do płetwy ogonowej do górnej krawędzi wieczka skrzelowego. W naturalnych warunkach ryba ta występuje w nizinnych rzekach Chin i środkowym biegu rzeki Amur. Tam dorasta do długości ponad 1 m i osiąga ciężar 30 kg. Stamtąd rybę tę przeniesiono do europejskiej części Rosji, gdzie zaaklimatyzowała się i dojrzewa płciowo przystępując do rozrodu.. Do Polski ryba ta została sprowadzona z Rosji. Amur jest rybą ciepłolubną i roślinożerną. Jego pokarm stanowią głównie rośliny naczyniowe.

Boleń

Boleń ma ciało wydłużone, mocno ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Płetwa grzbietowa jest krótka i dość wysoka. Zaczyna się tuż za linią nasady płetw brzusznych. Paszcza tej ryby jest duża, skierowana lekko ku górze i jej przecięcie sięga poza przednią krawędź oka. Żuchwa jest dłuższa od szczęki i lekko na nią zachodzi. Jest to ryba duża, dorastająca do 60 cm i osiągająca ciężar około 2-3 kg, lecz często spotykane są osobniki znacznie większe (nawet do 80 cm i 5 kg wagi). Pokarmem młodych boleni są drobne zwierzęta denne. W drugim lub trzecim roku życia stają się drapieżnikami i żywią się drobnymi rybami. Jest to jedyny drapieżnik z rodziny karpiowatych. Tarło bolenia trwa od kwietnia do maja i odbywa się w prądowej partii rzeki nad dnem pokrytym żwirem. Samica składa około 80000 jaj. Gatunek ten występuje tylko w Europie, w zlewiskach mórz Północnego, Bałtyckiego, Kaspijskiego i Czarnego. U nas występuje na terenie całego kraju w rzekach o czystej, bieżącej wodzie oraz w przybrzeżnych wodach Bałtyku. Ryba ta przebywa w powierzchniowych warstwach wody.

Brzana

Brzana jest ryba o ciele wydłużonym, wrzecionowatym. Linia boczna przebiega u niej bez załamań, wyraźnie od pokryw skrzelowych do ogona. Płetwa odbytowa jest prosto ścięta i nie sięga do nasady płetwy ogonowej. Tylna krawędź płetwy grzbietowej jest łukowato wcięta, płetwa ogonowa głęboko symetrycznie wcięta. Ubarwienie szarawe i zielonożółte, grzbiet wyraźnie ciemniejszy od boków, brzuch brudnokremowy. Otwór gębowy poziomy, na górnej wardze dwie pary wąsików. Brzana osiąga długość 40 - 50 cm i ciężar 1 - 2 kg . Tarło odbywa się w maju i czerwcu. Samica składa około 9000 jaj, w płytkich miejscach o żwirowatym dnie. Jest to ryba wszystkożerna, a głównym jej pożywieniem są drobne, denne zwierzęta wodne. Gatunek ten występuje w całej zachodniej i środkowej Europie. U nas występuje w Wiśle i Odrze oraz w środkowych i dolnych odcinkach wszystkich większych dopływów tych rzek.

Brzanka

Wyglądem zewnętrznym ryba ta bardzo przypomina brzanę. Nieznaczne zewnętrzne różnice są widoczne w kształcie płetw. Tylna krawędź płetwy odbytowej jest zaokrąglona. Płetwa ta jest bardzo długa i sięga aż do nasady płetwy ogonowej. Tylna krawędź płetwy grzbietowej jest równo ścięta. W płetwie tej nie ma piłkowanego promienia twardego. Wreszcie płetwa ogonowa ma mniejsze wcięcie niż u brzany. Brzanka dorasta do 25 - 30 cm długości i osiąga ciężar około 0,25 kg. Pokarmem jej są drobne denne zwierzęta wodne. Ryba ta odbywa tarło ow maju i czerwcu na płytkich miejscach o kamienistym lub żwirowatym dnie. Jest to gatunek rzeczny. Występuje w zachodnich rzekach zlewiska Morza Czarnego oraz w dopływach Wisły i Odry na Podkarpaciu. Brzanka przebywa w wodach o wartkim prądzie i kamienistym dnie

Certa

Ciało certy jest wydłużone i ścieśnione w płaszczyznach bocznych na lini grzbietu od końca głowy aż do nasady płetwy grzbietowej występuje wąski pas nie pokryty łuskami. Podobna smuga występuje także na linii brzucha, począwszy od płetw brzusznych. Paszcza certy jest umieszczona w dolnej części pyska i ustawiona poziomo. Certa dorasta do 40 cm i osiąga ciężar nawet do 1 kg. Pokarmem tej ryby są przydenne drobne zwierzęta wodne. Jest to gatunek wędrowny. W kierunku morza certy wędrują na żerowiska, zaś pod prąd wody do rzek na miejsca tarliskowe. Tarło certa odbywa od maja do początku lipca. W tym czasie samica kilka razy składa jaja ( łącznie około 50. 000 szt.) w rzekach , na silnym prądzie wody, nad dnem pokrytym żwirem lub kamieniami. Siedliskiem certy są dolne odcinki rzek oraz przybrzeżne, słonawe wody morskie. U nas występuje w Wiśle, Odrze oraz ich dorzeczach i rzekach przymorskich.

Ciernik

Ciało ciernika ma kształt wrzeciona silnie ścieśnionego w płaszczyznach bocznych. Płetwa grzbietowa i odbytowa są umieszczone w tylnej części ciała. Przed płetwą grzbietową , utworzoną z promieni miękkich, znajduje się od 2 do 5 kolców grzbietowych, nie połączonych błoną. Są one ostre i twarde. Płetwy brzuszne są przekształcone w ostre kolce. Na bokach ciała występują duże płytki kostne. Głowa ciernika jest duża, a paszcza mała i umieszczona skośnie w górnej części pyska. Jest to mała ryba dorastająca do 5 - 7 cm długości. Pokarmem ciernika są drobne zwierzęta wodne oraz ikra i małe rybki innych gatunków. Tarło jego odbywa się od kwietnia do czerwca. W tym czasie w zagłębieniach piaszczystego dna samiec buduje kuliste gniazdko z roślin wodnych. Do tego gniazdka samica skłąda około 60 - 70 jaj. Samiec w czasie tarła jest pięknie ubarwiony.. Strzeże on ikry złożonej w gniazdku, a następnie wylęgłego z niej potomstwa.. Jest to rybka pospolita we wszystkich typach naszych wód śródlądowych i słonawych morskich. Ze względu na liczne występowanie, bardzo małe rozmiary i wyżeranie ikry i drobnego narybku innych ryb, liczebność ciernika jest silnie ograniczana przez rybaków.

Ciosa

Ciosa ma ciało bardzo silnieCiosa ma ciało bardzo silnie ścieśnine w płaszczyznach bocznych. Grzbiet jej jest szeroki i tworzy linię prostą od początku głowy aż do nasady płetwy ogonowej. Paszcza znajduje się w górnej części pyska i jest ustawiona prawie pionowo. Dorasta do 40 cm długości i osiąga ciężar około 0,5 kg. Gatunek ten występuje w zlewisku południowego i wschodniego Bałtyku oraz mórz Czarnego i Kaspijskiego. Jest to ryba wędrowna. W maju i czerwcu wchodzi do przyujściowych odcinków rzek na tarło. Samica składa przeciętnie około 30 000 jaj. Po tarle ryby dorosłe i młode, tuż po wylęgnięciu, spływają do morza na żerowanie.

Głowacica

Ciało ma kształt walcowaty i jest silnie wydłużone. Linia boczna jest wyraźnie zaznaczona od tylnej krawędzi pokryw skrzelowych aż do nasady płetwy ogonowej. Płetwa ogonowa - symetrycznie wcięta. Głowa - duża, długa, spłaszczona, o wielkiej paszczy, ustawionej poziomo na końcu pyska. Paszcza jest uzbrojona w liczne zęby, stożkowatego kształtu. W okresie tarła ubarwienie całej powierzchni ciała zarówno samic, jak i samców głowacicy przybiera odcień miedzianoczerwony. Ryba ta dorasta przeciętnie do 70 -80 cm długości i osiąga ciężar 4 - 6 kg . Zdarzają się jednak osobniki o długości nawet 150 - 200cm i ciężarze ponad 15 - 20 kg . Jest to ryba osiadła, występująca w większych rzekach górskich i podgórskich o zimnej, dobrze natlenionej wodzie, płynącej po kamienistym dnie. Dorosłe głowacice przebywają w głębszych partiach rzek i zmieniają stanowisko tylko w poszukiwaniu pokarmu lub podążając na tarło. Samica w marcu lub kwietniu składa około 2000 jaj, w przeliczeniu na 1 kg wagi swego ciała. Nowe pokolenie, wylęgłe po kilku tygodniach, żywi się początkowo małymi zwierzętami dennymi, przechodząc stopniowo na pokarm złożony prawie wyłącznie z ryb. Dorosła głowacica poluje na inne ryby nocami i jest bardzo żarłocznym drapieżnikiem.

Jaź

Ciało jazia jest wydłużone, dość wysokie i ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Linia boczna tworzy łuk lekko wygięty ku stronie brzusznej. Płetwa grzbietowa ma równo ściętą krawędź tylną. Tylna krawędź płetwy odbytowej jest lekko wklęsła. Paszcza jest umieszczona na końcu pyska i skierowana lekko skośnie ku górze. Jaź przeciętnie dorasta do 40 - 50 cm długości, lecz często są poławiane osobniki znacznie większe. Pokarmem jazia są wszelkie drobne zwierzęta wodne, ikra innych ryb, a także owady chwytane nad powierzchnią wody. Jazie odbywają tarło gromadnie w kwietniu i maju. Ma ono miejsce na płyciznach rzecznych o dnie piaszczystym lub kamienistym, gdzie samica składa przeciętnie od 35.000 do 100.000 jaj. Jest to ryba rzeczna, czasami tylko spotykana w jeziorach. Jaź przebywa w partii czystej, wody wody, niedaleko brzegów. na zimowiska gromadnie wędruje na głębsze miejsca w rzece o spokojnej wodzie lub wchodzi do jezior. Znany jest w wodach słodkich całego zlewiska Morza Bałtyckiego, Białego, Oceanu Północnego. Mięso ma smaczne lecz bardzo ościste.

Jazgarz

Ciało jazgarza jest nieco wygrzbiecone w przedniej części i tylko lekko przyciemnione w płaszczyznach bocznych na całej długości. Całe ciało, z wyjątkiem głowy, pokrywają mocno osadzone w skórze, drobne, szorstkie łuski. Linia boczna jest wyraźna. Obie płetwy grzbietowe łączy się ze sobą. Płetwy brzuszne są położone w dolnej części ciała, tuż za nasadą płetw piersiowych. Pysk jest mały i tępy, zakończony niewielką paszczą, uzbrojoną w liczne , drobne ząbki. Pokrywa skrzelowa jest zakończona ostrym kolcem. Ryba ta dorasta przeciętnie do 10 - 15 cm długości i osiąga ciężar do 50 - 100 g. Pokarmem jazgarza jest plankton, zwierzęta denne, a także wylęgłe z jaj młode rybki innych gatunków. W czasie tarła, które trwa od marca do maja, samica składa około 200 000 jaj wraz ze luzem w postaci długich tam, rozłożonych w płytkich , przybrzeżnych partiach wody. Gatunek ten występuje w zlewiskach Morza Północnego, Bałtyckiego i Czarnego. U nas jazgarz zasiedla śródlądowe wody stojące i bieżące na terenie całego kraju, a także słonawe wody zalewów przymorskich. Połowy jazgarza w naszych jeziorach są dość obfite. Gatunek ten traktowany jest jako szkodnik w prowadzonej gospodarce rybackiej i uważany za chwast rybny.

Jelec

Ciało jelca jest tylko lekko wygrzbiecone, znacznie wydłużone i ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Linia boczna przebiega łagodnym łukiem, wygiętym ku brzusznej części ciała. Płetwa grzbietowa jest mała o równo ściętej tylnej krawędzi. Płetwa odbytowa ma tylną krawędź lekko wklęsłą, a ogonowa jest mocno i symetrycznie chorągiewkowato wcięta. Jelec dorasta do 25 cm długości i osiąga ciężar około 0,4 kg. Jego pokarmem są zwierzęta wodne, owady wpadające do wody, ikra innych gatunków ryb, a także szczątki roślinne. Tarło odbywa się w kwietniu i maju. Ryba ta przebywa zarówno w wodach płynących i stojących Mięso jelca jest suche i ościste.

Karaś

Ciało karasia odznacza się bardzo silnym wygrzbieceniem tak, że jego wysokość mieści się dwa razy w długości. Pokrywają je duże, równo ułożone łuski. Płetwa grzbietowa jest długa i sięga prawie do nasady trzona ogonowego. Jej górna krawędź jest wypukła, a ostatni twardy promień piłkowaty. Głowa karasia jest mała, o nie dużej paszczy, ustawionej nieco skośnie ku górze. U nas dorasta do długości 15 - 30 cm i osiąga ciężar 0,2-0,5 kg. Często trafiają się jednak osobniki znacznie większe. Pokarmem karasia są drobne zwierzęta wodne, żyjące w mulistym dnie lub w jego pobliżu. Tarło tej ryby odbywa się od maja do lipca. Samica średniej wielkości składa około 200 000 jaj na płytkich miejscach, porośniętych roślinami wodnymi. Gatunek ten występuje w całej Europie. W Polsce karaś jest spotykany we wszystkich nizinnych wodach śródlądowych, stojących i wolno płynących. Przebywa niedaleko brzegów, przy miękkim i mulistym dnie

Karaś Srebrzysty

Karaś Srebrzysty Wyglądem zewnętrznym gatunek ten jest bardzo zbliżony do karasia. Poza odmienną barwą ciała, widoczne zewnętrzne różnice polegają na tym, że karaś srebrzysty jest nieco grubszy i mniej wygrzbiecony. Górna krawędź płetwy grzbietowej jest nieco wklęsła. Ostatnie twarde promienie płetwy grzbietowej i odbytowej są grubo piłkowane. Ryba ta dorasta przeciętnie do 15 - 35 cm długości. W czerwcu i lipcu karaś srebrzysty odbywa tarło, w czasie którego samica składa przeciętnie około 150.000 jaj.

Karp bez uski

Karp Królweski

Karp Pełno uski

Karp Sazan

Karp Sazan wywodzi się z uszlachetnianej przez człowieka dzikiej formy - sazana. Ryba żyjąca w naturalnych warunkach ma ciało wydłużone, tylko lekko spłaszczone bocznie, i na całej powierzchni, z wyjątkiem głowy, pokryte dachówkowato ułożonymi, grubymi i dość dużymi łuskami. Głowa takiego karpia jest duża. Tylna krawędź, długiej płetwy grzbietowej sięga prawie do początku nasady trzona ogonowego. Płetwa ogonowa jest szeroka i dość wyraźnie chorągiewkowato wcięta. Na górnej wardze znajdują się dwa krótkie, miękkie wąsiki, a w kącikach paszczy - po jednym dłuższym. Szczęka karpia jest wysuwalna i tworzy rodzaj ryja. Środowiskiem, w jakim ten gatunek żyje w warunkach naturalnych, są ciepłe, wolno płynące lub stojące wody. Ojczyzną karpia europejskiego jest Japonia, Chiny i Środkowa Azja. Jest rybą wszystkożerną, szczególnie lubi drobne zwierzęta wodne, plankton, bezkręgowce i nasiona roślin. Szuka pożywienia głównie w dnie. Dojrzałość płciową samice osiągają w 3, a samce w 4 roku życia. Tarło odbywa się w połowie maja, kiedy temperatura wody osiągnie 18 0 C. Samice składają 150 000 - 200 000 sztuk ikry na 1 kg wagi. Selekcja, specjalna opieka i intensywne żywienie karpia hodowanego w stawach spowodowały, że znacznie różni się on od żyjącego w warunkach naturalnych.

Kiełb

Ciało kiełbia jest wydłużone i ma kształt wrzecionowaty. Przednia część brzusznej strony ciała, aż do końca nasady płetw piersiowych, nie jest pokryta łuskami. Płetwa grzbietowa, umieszczona nad brzusznymi, jest wysoka i nakrapiana ciemnymi plamkami. Podobne plamki znajdują się na płetwie odbytowej i ogonowej. Głowa jest duża, o wielkich oczach, a paszcza umieszczona w dolnej części pyska. W jej kącikach znajduje się po jednym krótkim, miękkim wąsiku. Na boku ciała ciągnie się pas ciemnych plam o zatartych konturach. Kiełb dorasta przeciętnie do 12 - 15 cm długości. Tarło odbywa w maju i czerwcu. Samica składa około 2000 jaj zlepionych w grudki. Pokarmem tej ryby są drobne zwierzęta przydenne. Jest to gatunek występujący w wodach całej Europy , za wyjątkiem Hiszpanii, Włoch i Grecji. W wodach płynących i jeziorach stanowi on pokarm innych gatunków ryb.

Koza

Ciało jest wydłużone, nieco ścieśnione w płaszczyznach bocznych i całe pokryte drobnymi łuskami. Linia boczna niewidoczna. Głowa jest ścieśniona bocznie i zwężona w części grzbietowej. W dolnej części pyska jest umieszczona paszcz, o mięsistych wargach, na których znajduje się 6 małych i miękkich wąsików. Ryby te dorastają do 10 cm długości. Koza żywi się drobnymi zwierzętami dennymi. Jej siedliskiem jest przydenna strefa śródlądowych wód płynących i stojących o piaszczystym niezamulonym dnie. Tarło ma miejsce od kwietnia do czerwca. U nas koza występuje na terenie całego kraju.

Leszcz

Leszcz ma ciało silnie wygrzbiecone, bocznie ścieśnione. Głowa jest mała, pysk lekko zaokrąglony, otwór ustny mały - przesunięty ku dołowi. Płetwy brzuszne osadzone w tyle za piersiowymi. Płetwa ogonowa jest głęboko wcięta w kształcie chorągiewki, przy czym część dolna jest nieco dłuższa od górnej. Skóra pokryta cienką kolistą łuską , u młodej ryby - barwy srebrzystoszarej, u starszych osobników szarej lub złotawobrunatnej. Jest obok płoci najbardziej pospolitą rybą naszych wód śródlądowych. Nie spotykamy go tylko w potokach i jeziorach górskich. Leszcz odbywa tarło w maju i czerwcu, kiedy woda osiągnie 17 - 20 na tarliskach o głębokości od 0,2 do 2 m . Samica składa w kilku miotach, na podwodnej roślinności 300 000 - 400 000 ziarn klejącej ikry. Ryba ta jest gatunkiem typowo dennym, szukającym pokarmu w mulistym dnie. W sprzyjających warunkach leszcz może osiągnąć 70 - 80 cm i ciężar 5 - 6 kg

Lin

Ciało lina jest bardzo krępe, ale o charakterystycznych płynnych liniach. Płetwy są zaokrąglone, skóra pokryta drobną łuską i grubą warstwą śluzu. Ubarwienie jest zazwyczaj oliwkowe, ze złotawym odcieniem. Otwór gębowy ustawiony nieco skośnie do góry. W kącikach znajdują się dwa małe, miękkie wąsiki. Na terenie naszego kraju lin występuje w płytkich, zarośniętych jeziorach o mulistym dnie i w zacisznych miejscach rzek. Dorasta przeciętnie do 30 - 40 cm i osiąga ciężar 1 - 1,5 kg . Tarło lina rozpoczyna się w czerwcu i w niektórych zbiornikach trwa aż do sierpnia. Samica składa około 300 000 jaj, które przylepiają się do roślin wodnych.

Lipień

Lipień uważany jest za jedną z najpiękniejszych ryb naszych wód śródlądowych. Ciało ryby jest wrzecionowate, grzbiet charakterystycznie wygięty w łagodny łuk, głowa mała z niewielkim otworem gębowym, górna szczęka nieco dłuższa od dolnej. Szczególną uwagę zwraca bardzo duża płetwa grzbietowa, jakiej nie posiada żaden inny gatunek śródlądowy. Ryba ta przeciętnie dorasta do 30 - 40 cm i osiąga wagę 0,5 - 1,0 kg . Odżywia się przede wszystkim owadami lub ich larwami oraz drobnymi skorupiakami. Tarło lipienia odbywa się od marca do maja. Samica składa około 5000 jaj do dołków przez siebie przygotowanych, w wodach o dnie żwirowatym. Lipienie spotykamy w rzekach górskich i niektórych nizinnych, szczególnie na Pomorzu (np. Brdzie, Parsęcie, Słupi), Mazurach i na Dolnym Śląsku. Gatunek ten występuje w rzekach całej Europy.

Miętus

Miętus, jako jedyny przedstawiciel rodziny dorszowatych, zamieszkuje wody słodkie. Z wyglądu przypomina nieco dorsza. Ciało miętusa jest wydłużone, walcowate, w przekroju owalne. Charakterystyczną cechą są również płetwy : z dwóch płetw grzbietowych, tylna jest bardzo długa, bo sięga do połowy ciała, a przednia - krótka. Płetwa ogonowa, o owalnym kształcie, jest wyraźnie zaokrąglona. Płetwy piersiowe, umieszczone z boków ciała tuż za pokrywami skrzelowymi, są duże i mają kształt wachlarzy. Całe ciało miętusa jest pokryte bardzo drobnymi łuskami, głęboko osadzonymi w skórze. Linia boczna jest dosyć wyraźna i w przedniej części, nad płetwami piersiowymi, tworzy lekki łuk wygięty do góry. Głowa tej ryby jest mała, nieco spłaszczona. Paszcza szeroka, umieszczona poziomo. Na górnej części, pośrodku pyska, znajduje się jedna para bardzo krótkich wąsików. Pod żuchwą zaś widoczny jest jeden, miękki dłuższy wąsik. Miętus może dorastać nawet do długości ponad 50 cm i osiągać ciężar 05 - 2,0 kg. Jest to ryba drapieżna, zjadająca inne ryby i ich ikrę. Tarło miętusa trwa od grudnia do marca. Jaja są składane na piaszczyste lub kamieniste dno. Siedliskiem miętusa są słodkie wody śródlądowe oraz słonawe przybrzeżne zatoki i przymorskie zalewy. U nas gatunek ten jest spotykany w wodach na terenie całego kraju. Przebywa on w wodach czystych i chłodnych, w pobliżu twardego i piaszczystego dna. Występuje w wodach całej środkowej i wschodniej Europy, środkowej i północnej Azji, a także Ameryce Północnej.

Okoń

Jest jedną z najbardziej pospolitych i najpiękniej ubarwionych ryb naszych wód śródlądowych, należy do gatunku drapieżników. Ciało okonia jest wyraźnie wygrzbiecone, pokryte drobnymi ostrymi łuskami zachodzącymi na siebie dachówkowato. Płetwa grzbietowa duża, dwudzielna - pierwsza jej część (większa jest rozpięta na ostrych i twardych promieniach. Grzbiet najczęściej ciemnoturkusowy, boki - zielonożółte, płetwy brzuszne, odbytowa i ogonowa - pomarańczowe, przy brzegach krwistoczerwone.Na bokach ciała 5 - 9 ciemnych smug układa się prostopadle do linii bocznej. Barwy ciała mogą przyjmować różne odcienia w zależności od środowiska. Głowa tej ryby jest mała, zakończona otworem gębowym uzbrojonym w liczne drobne, ostre ząbki. Dorasta do 30 - 50 cm długości i osiąga ciężar około 1,5 kg . Tarło okonia odbywa się od marca do maja . Samica składa od 30 000 do 300.000 jaj, wydzielanych z dużą ilością śluzu. Jaja oblepione śluzem tworzą długie wstęgi rozpięte na roślinach i przedmiotach podwodnych.

Parposz

Kształt ciała i ubarwienie parposza jest bardzo podobne do śledzia. Na krawędzi brzucha znajdują się mocne, ostre łuski, wyraźnie zaznaczone od pokryw skrzelowych aż do płetwy odbytowej. Płetwo ogonowa jest wydłużona i mocno wcięta. Po obu bokach ciała, w części grzbietowej przebiega szereg ciemnych plam. Parposz dorasta do długości 30 - 40 cm długości. Najczęściej są jednak poławiane ryby o długości 15 -20 cm. Jest to gatunek wędrowny. Dojrzałe osobniki przed tarłem wędrują do ujściowych odcinków większych rzek, gdzie od kwietnia do czerwca samice składają 140000 - 180000 jaj. Dorosłe ryby i młode osobniki wylęgłe ze złożonych jaj, wędrują do morza. Parposz w morzu żeruje w przybrzeżnym pasie wód. Jego pokarmem są drobne zwierzęta wodne i plankton. W naszych wodach bałtyckich ryba ta poławiana jest nielicznie. Trochę częściej trafia się w Zalewie Szczecińskim i Wiślanym. W handlu sprzedawany jest ze śledziami.

Peluga

Ryba jeziorowa i rzeczna północnej Syberii. Od 1954 r. zaaklimatyzowana w okolicach Pskowa i Leningradu. Stamtąd sprowadzona do Polski. U nas jest hodowana w stawach, a jako jednoroczny narybek wpuszczana do jezior Pojezierza Mazurskiego. Jest to ryba planktonożerna, dorastająca do 40 - 50 cm długości i osiągająca ciężar 1,5 - 2 kg.

Piekielnica

Wyglądem zewnętrznym piekielnica bardzo przypomina ukleję. Widoczne różnice polegają na ubarwieniu i na tym, że wzdłuż linii bocznej ciągną się dwa szeregi równo ułożonych drobnych plamek ciemnego barwnika. Jest to ryba drobna, dorastająca najwyżej do 10 - 12 cm długości. Pożywieniem piekielnicy jest plankton. Tarło odbywa ona w maju i czerwcu w miejscach o przepływie wody, w rzekach o piaszczystym dnie. Jest to gatunek rzeczny, występujący u nas we wszystkich śródlądowych wodach płynących z wyjątkiem potoków górskich. Gatunek ten nie ma znaczenia gospodarczego

Płoć

Płoć występuje u nas licznie we wszystkich wodach śródlądowych oprócz potoków górskich. Ciało ryby jest bocznie ścieśnione, spód brzucha wyraźnie zaokrąglony, płetwa odbytowa położona za nasadą płetewy grzbietowej. W zależności od warunków środowiska wodnego grzbiet ryby jest ciemny, oliwkowozielony lub szaroniebieski. Boki srebrzyste lub sinawe. Płetwy brzuszne i odbytowa wiśniowe lub krwistoczerwone, grzbietowa i ogonowa brązowe. Głowa ryby jest krótka, otwór ustny mały, ustawiony prawie pionowo. Pokarmem płoci są drobne rośliny wodne oraz plankton roślinny, zwierzęta żyjące na wodnej roślinności, mięczaki i skorupiaki. Tarło odbywa w maju i czerwcu, w przybrzeżnych partiach zbiornika. Samica składa od 4000 do 40 000 jaj, przylepiających się do roślin wodnych. Przeciętnie dorasta do 15 - 25 cm i osiąga ciężar 150 - 200 g. Gatunek ten występuje niemal w całej Europie, poza Półwyspem Pirenejskim oraz Irlandią i Norwegią

Pstrąg Potokowy

Pstrąg potokowy Wyróżniamy w Polsce dwa wielkie rejony jego występowania : podgórski i pomorski, gdzie w rzekach żyją dwie różniące się nieco rasy. W rzekach pomorskich, bogatych w rybostan , pstrąg potokowy żywi się głównie narybkiem innych gatunków. Stąd rośnie nieco szybciej od podgórskiego i osiąga większe rozmiary(50 - 60 cm i 2 - kg wagi). Pokarmem pstrąga podgórskiego są owady. Znacznie rzadziej odżywia się fauną denną i małymi rybkami. Obydwie rasy różnią się ubarwieniem. U pomorskiego rzadko spotykamy na skórze czerwone kropki otoczone białymi obwódkami. Ma on raczej gęsto rozsiane czarne punkty, przypominające ubarwienie troci. Pstrąg potokowy odbywa tarło od połowy września do połowy grudnia. Samica składa średnio 1500 jaj na 1 kg wagi jej ciała, w płytkich miejscach potoków w których przebywa.

Pstrąg Tęczowy

W Polsce występują trzy gatunki pstrągów : potokowy, tęczowy i źródlany. Pstrąg tęczowy został sprowadzony do Europy z Ameryki Północnej w celu zarybiania potoków o cieplejszej wodzie. W naszych wodach wydał aż kilka ras. Często tworzy formy osiadłe, jeziorowe. Znacznie różni się ubarwieniem od potokowego, ma czarne plamki gęsto rozsiane na całej skórze oraz na płetwie grzbietowej i ogonowej. Cechą symptomatyczną tego gatunku jest biegnąca wzdłuż boków jasnofioletowa wstęga, przybierająca w okresie godowym intensywną barwę czerwoną. Tarło odbywa wczesną wiosną w płytkich potokach o żwirowatym dnie. Samica składa średnio 1500 jaj na 1 kg wagi jej ciała. Pokarmem są drobne zwierzęta wodne i małe ryby. Gatunek ten chętnie aklimatyzuje się w nowych ciekach, a nawet w zbiornikach zaporowych. Rozpoczęto produkcję tego pstrąga w gospodarstwach stawowych, co przyniosło dobre rezultaty.

Różanka

Różanka jest małą rybką o spłaszczonym bocznie i mocno wygrzbieconym ciele. Płetwy grzbietowa i odbytowa są dość długie i wysokie. Głowa ryby jest nieduża, a paszcza mała i umieszczona w dolnej części pyska. Różanka dorasta najwyżej do 6 cm długości. Pożywieniem tego gatunku jest plankton roślinny. Tarło odbywa od kwietnia do lipca. W tym czasie samica składa wiele razy, po kilka jaj do jamy skrzelowej małża. Gatunek ten występuje w wodach stojących i wolno płynących, tam gdzie żyją małże lub skójki.

Sandacz

Gatunek ten występuje w jeziorach, rzekach i zbiornikach zaporowych. Ciało sandacza jest wydłużone, wrzecionowate i wygrzbiecone w partii przedniej. Linia boczna jest bardzo wyraźna od pokrywy skrzelowej aż do płetwy ogonowej .Całe ciało, łącznie z pokrywami skrzelowymi pokryte jest drobnymi, ostrymi łuskami, mocno osadzonymi w skórze i zachodzącymi na siebie dachówkowato. Grzbiet ryby zielonoszary, brzuch biały, na szroołowianym tle ciała występuje 8 - 12 czarnoszarych poprzecznych smug. Występują dwie płetwy grzbietowe , które mogą stykać się ze sobą. Na płetwie grzbietowej i ogonowej występują charakterystyczne ciemne plamki. Płetwy brzuszne są przesunięte ku przodowi ciała i leżą pod piersiowymi. Głowa sandacza jest niewielka, paszcza ustawiona poziomo i u zbrojona w liczne drobne i większe ząbki. Jest to ryba drapieżna, żywiąca się drobnymi rybkami. Tarło odbywa się od kwietnia do czerwca. Samica składa wtedy od 200 000 do 900 000 szt. ikry na żwirowatym dnie. Dorosłe osobniki strzegą rozwijających się jaj przed niszczeniem przez inne ryby drapieżne. W naszych wodach osiąga przeciętnie 60 - 80 cm i ciężar 3- 5 kg .

Sieja

Ciało siei jest wysmukłe i dość wysokie. Linia boczna przebiega prosto, wzdłuż całego boku ciała. Głowa niewielka o małej paszczy, położonej w dolnej części pyska. U nas sieja dorasta do 50 cm długości i osiąga ciężar ponad 1 kg . Jest to gatunek zasiedlający jeziora głębokie, o zimnej czystej wodzie. Przebywa w nich na dużych głębokościach. Gatunek ten wytworzył liczne formy lokalne w poszczególnych zbiornikach wodnych. Pokarmem sieji są zwierzęta denne oraz plankton.. Tarło jej ma miejsce w listopadzie i grudniu. Odbywa się ono na płytkich miejscach jeziora o dnie piaszczystym. Samica składa przeciętnie 30000 - 50000 jaj. Młode rybki lęgną się po okresie 5 - 6 miesięcy. Jest to ważny gatunek w gospodarce jeziorowej, gdyż przebywając w głębszych warstwach wody żywi się pokarmem mało dostępnym dla innych ryb.

Stornia

Jest to ryba zaliczana do rzędu płastug. Kształty jej ciała są bardzo zbliżone do zimnicy. Wyraźną różnicą zewnętrzną jest to, że trzon ogonowy storni jest znacznie cieńszy i dłuższy.. Oczy są zwykle umieszczone na prawym boku ciała, lecz zdarzają się osobniki, u których umieszczone są na lewym boku. Całe ciało pokryte jest drobnymi łuskami, które tylko na trzonie ogonowym zachodzą na siebie dachówkowato. Część łusek, zwłaszcza wzdłuż linii bocznej i przy podstawie płetw piersiowych i brzusznych jest przekształcona w kostne płytki. Ryba ta w Bałtyku może dorastać do długości ponad 40 cm. Stornia żywi się drobnymi, przydennymi zwierzętami. Tarło odbywa od marca do maja w zagłębieniach morskich o najwyższym zasoleniu wody. Samica składa od 400.000 do 2.000.000 jaj. Larwy i młode stornie wędrują z miejsc tarliskowych na płytkie tereny przybrzeżne. Stornia żyje w przybrzeżnych wodach morskich, słonawych wodach zatok i zalewów przymorskich. Jest to jedna z najliczniej poławianych w Bałtyku ryb. Mięso storni jest smaczne i nadaje się do spożycia w stanie świeżym i po uwędzeniu.

Sum

Ciało suma jest bardzo wydłużone, w części tylnej nieco ścieśnione w płaszczyznach bocznych, nie pokryte łuskami. Głowa tej ryby jest duża, silnie spłaszczona, o wielkiej, uzębionej paszczy. Z głową tą kontrastują bardzo małe oczy, umieszczone tuż nad kątami otworu gębowego. Nad szczęką po obu stronach paszczy znajduje się po jednym długim miękkim i mięsistym wąsiku. Wąsiki te sięgają do końca płetw piersiowych. Pod żuchwą znajdują się 4 krótkie miękkie wąsiki ustawione w jednym szeregu. Sum zasiedla najczęściej nizinne rzeki w ich środkowym i dolnym biegu, starorzecza, jeziora a także zbiorniki zaporowe. Jest bardzo żarłoczną rybą drapieżną. Tarło odbywa w maju i czerwcu, na płytkich miejscach porośniętych roślinami wodnymi. Samica składa przeciętnie 10 000 jaj na 1 kg wagi ciała.

Szczupak

Ciało szczupaka jest wydłużone i z boków nieco spłaszczone. Pokrywają je drobne łuski, zachodzące także na pokrywy skrzelowe .Płetwa grzbietowa cofnięta ku tyłowi ciała, prawie do nasady ogonowej. Płetwa ogonowa jest duża i dość głęboko wcięta. Głowa wielka i wydłużona, z dużą paszczą spłaszczoną poziomo, uzbrojoną w liczne ostre zęby zakrzywione do tyłu. Żuchwa jest nieco dłuższa od szczęki. Ubarwienie zależy od środowiska, w którym przebywa. Jest to gatunek typowo drapieżny, żyjący we wszystkich typach wód śródlądowych. Nie występuje tylko w potokach podgórskich i górskich. Tarło odbywa w okresie wiosennych roztopów, kiedy temperatura wody osiągnie 50 C, a więc najczęściej w marcu. Samica składa na przybrzeżnych płyciznach lub zalanych łąkach 20 000 - 30 000 ziarn klejącej ikry, szybko przylepiającej się do podłoża. Młode szczupaki żywią się planktonem, szybko przechodzą jednak na drapieżny tryb życia. Znany jest także kanibalizm tego gatunku.

Szprot

Kształt ciała szprota jest bardzo zbliżony do śledzia. Linia brzucha od pokryw skrzelowych aż do nasady płetwy odbytowej tworzy ostry, wyraźny kil. Płetwy brzuszne są osadzone pod początkiem nasady płetwy grzbietowej. Płetwa ogonowa jest wcięta do połowy swej długości. Głowa szprota jest tępo zakończona. W Bałtyku szprot dorasta do11-14 cm długości. Ryby tego gatunku pojawiają się u naszych brzegów jesienią i w powierzchniowych warstwach wody przebywają aż do grudnia. W miarę oziębiania się ławice szprota opuszczają się coraz głębiej i przy dnie pozostają aż do końca marca. Wiosną szprot w rozproszeniu podąża na otwarte wody Bałtyku i z głębszych warstw wody wędruje ku jej powierzchni. Od kwietnia do końca lipca ma miejsce tarło, w czasie którego samica składa od 3000 do 40000 jaj. Nie opadają one na dno, lecz w czasie całego rozwoju , aż do wyklucia się larw, przebywają zawieszone w wodzie. Ryba ta występuje nie tylko w Bałtyku, ale także W morzu Północnym, wzdłuż zachodnich wybrzeży Oceanu Atlantyckiego, w Morzu Śródziemnym i Czarnym. Jest to gatunek ważny w naszych połowach morskich. Stanowi surowiec do wędzenia i produkowania konserw.

Śledz

Ciało ma wysmukłe, mocno ścieśnione w płaszczyznach bocznych i pokryte łuską średniej wielkości, zachodzącą na siebie dachówkowato. na środkowej części brzucha łuski tworzą ostry kil. Linia boczna jest niewidoczna, co jest cechą charakterystyczną wszystkich ryb śledziowatych. Żuchwa jest nieco wysunięta przed szczękę, , a pysk skierowany nieco skośnie ku górze. W Bałtyku śledź dorasta do długości 20 - 24 cm . Jest to ryba morska, żyjąca gromadnie na pełnej wodzie, przeważnie na niezbyt wielkich głębokościach. Śledź ławicami wędruje w morzu w poszukiwaniu pokarmu, Ławicami także podąża na tarliska. Pokarmem jego jest plankton zwierzęcy, drobne mięczaki oraz drobne ryby. Gatunek ten zasiedla wody mórz półkuli północnej. W Bałtyku południowym, na naszych wodach są łowione śledzie, zaliczane do trzech odrębnych grup. Śledzie jednej grupy odbywają tarło wiosną - ich tarliska są położone w rejonie Zatoki Gdańskiej i Pomorskiej. Wzdłuż wybrzeża od Rozewia na zachód ciągną się tarliska śledzia drugiej grupy - odbywającego tarło jesienią. do grupy trzeciej są zaliczone śledzie łowione u nas, lecz odbywające rozród u wybrzeży Szwecji. Samica składa przeciętnie 30 000 jaj na płytkich miejscach, piaszczystych, kamienistych lub porośniętych roślinami wodnymi. Śledź w naszym rybołówstwie morskim ma bardzo duże znaczenie. Nadaje się do solenia, wędzenia oraz wyrobu konserw i marynat.

Sliz

Ciało śliza jest wydłużone, część brzuszna oraz grzbietowa i środkowe części boków pozbawione są łusek. Płetwa ogonowa ma tylną część równo ściętą. Paszcza jest mała umieszczona w dolnej części pyska i otoczona mięsistymi wargami. Wokół niej znajduje się 6 wąsików różnej długości. Śliz dorasta do 15 cm długości. Ryba ta żywi się drobnymi zwierzętami dennymi. Samica składa ikrę w kwietniu i maju przy dnie, pokrytym kamieniami lub porosłymi roślinami.

Świnka

Ciało ma kształt wrzecionowaty i jest wydłużone oraz nieco spłaszczone w płaszczyznach bocznych. Linia brzucha jest nieco spłaszczona. Początek nasady płetwy grzbietowej znajduje się na linii początku płetw brzusznych. Paszcza umieszczona jest w dolnej części pyska i cofnięta daleko do tyłu. Obie wargi są utworzone z twardej chrząstki. Ryba ta dorasta przeciętnie do 25 - 30 cm długości i osiąga ciężar 0,5 kg . Jest to ryba żywiąca się głównie dennym pokarmem roślinnym. Stanowią go glony, porastające przedmioty podwodne znajdujące się na dnie rzeki. Tarło ma miejsce od końca kwietnia do maja. Odbywa się gromadnie w rzekach, na płytkich terenach o piaszczystym dnie. Samica świnki o przeciętnej długości składa około 20 000 - 30 000 jaj. U nas gatunek ten występuje w górnych i środkowych odcinkach wszystkich większych rzek i w dolnych partiach potoków górskich. Mięso świnki nie jest specjalnie smaczne, lecz gatunek ten ma duże znaczenie w naszym rybactwie rzecznym.

Węgorz

Jest to ryba wężowatych kształtów, o cylindrycznym przekroju ciała. Jedynie tylko część ogonowa jest mocno ścieśniona w płaszczyznach bocznych. U gatunku tego nastąpił całkowity zanik płetw brzusznych. Otwór odbytowy leży w połowie ciała i nad nim znajduje się początek płetwy grzbietowej. Płetwa ta jest połączona z ogonową, która bezpośrednio przechodzi w odbytową tak, że tworzą one jedną długą wstęgę Głowa węgorza jest mała, o stożkowatym kształcie. Paszcza jego uzbrojona licznymi, małymi ząbkami jest ustawiona poziomo. Ciało ryby łącznie z głową i płetwami pokryte jest drobniutkimi łuskami , głęboko tkwiącymi w skórze. Węgorz jest wędrowną rybą dwuśrodowiskową, pokonującą olbrzymie przestrzenie wodne w czasie swego życia. Tarło jego odbywa się w akwenie Morza Saragossowego, stanowiącego rozległe wypłycenie Północnego Atlantyku.Tu na głębokości kilkuset metrów, węgorze składają ikrę, z której wylęgają się 10 mm larwy. Po tarle dorosłe osobniki giną. Wypływające na powierzchnię larwy porywa prąd zatokowy i unosi je do odległych wybrzeży Europy. W ciągu trzyletniej wędrówki larwy przechodzą szereg przeobrażeń i do ujść rzek wstępują już małe węgorzyki. Młode samce pozostają w ujściach rzek i zalewach przymorskich. Samice wędrują dalej do wód śródlądowych i rozprzestrzeniają się we wszystkich wodach płynących i stojących,z wyjątkiem wód górskich. Do naszych wód na drodze naturalnej dociera stosunkowo niewielka liczba węgorzy. Z tego względu, każdego roku wiosną z ujść rzek zachodniej Francji, samolotem sprowadzany jest narybek W wodach słodkich węgorze spędzają 7 - 9 lat, po czym rozpoczynają wędrówkę na tarło .Samce w naszych wodach dorastają do 50 cm długości, a samice nawet do 1,5 m i osiągają ciężar 4 - 6kg .

Wzdręga

Wyglądem zewnętrznym wzdręga bardzo przypomina płoć. Najbardziej widoczne różnice zachodzą w ubarwieniu oka, którego tęczówka u wzdręgi jest pomarańczowoczerwona, oraz płetw, które są u niej jaskrawoczerwone. Płetwa grzbietowa zaczyna się nad końcem nasady płetw brzusznych. Linia boczna jest wygięta mocno zarysowanym łukiem w kierunku brzucha. Dolna linia brzucha od płetw brzusznych do ogona jest ściśnięta w ostrą krawędź kilową, pokryta łuskami. Pysk wzdręgi jest skierowany skośnie ku górze. Ryba ta dorasta do 20 - 25 cm i osiąga ciężar do 300 g. Pokarmem wzdręgi są rośliny wodne, plankton roślinny i drobne zwierzęta żyjące na roślinach.W maju i czerwcu samica składa od 100.000 do 200.000 jaj, przylepiających się do roślin wodnych. U nas ryba ta występuje pospolicie w jeziorach i wolno płynących rzekach o ciepłej wodzie i dnie porosłym roślinami.[/b]

Sterder45

Britney Spears Spreading Outdoors!
[link widoczny dla zalogowanych]

aaa4

super temat